عناصر مضر در فولادها
یکی از مشکلاتی که در محصولات فولادی و روند تولید آنها پدیدار می‌شود، حضور عناصر مضر در فولاد است. برای آن که این عناصر در یک محدوده مجاز بمانند و فراتر نروند، ما نیازمند آن هستیم که عناصر مضر فولاد را شناسایی کنیم و تاثیر آنها در فولاد را شناسایی کنیم. از جمله عناصر مضر برای فولادها مس، نیکل، آرسنیک، سرب، قلع، آنتیموان، مولیبدن کرم و غیره می‌باشند.
این عناصر زائد به طور ناخواسته به فولادها راه پیدا می‌کنند و برای حذف آنها باید چندین مرحله فرآیند‌های متالورژیکی را پشت سر بگذاریم. عناصر زائد یا حداقل برخی از آنها دارای تاثیراتی بر روی شرایط و روش عملکردی فرآیندهایی از قبیل آنیل کردن هستند و تاثیر این عناصر بر روی تمامی خواص مکانیکی محتمل است.
هیدروژن نمونه‌ای از عناصر زائد در فولادها
گاز هیدروژن به عنوان یک عنصر زائد در فولاد شناخته می‌شود و می‌تواند بسیار مضر باشد. هیدروژن قابلیت حل شدن در فولاد مذاب را دارد و در فاز آستنیت نیز تا حدی حل می‌شود. این گاز در فاز فریت تا حد زیادی غیرقابل حل است و به صورت هیدروژن اتمیاز آن خارج می‌شود. به طور معمول اگر در ورق‌های ضخیم، چکش‌کاری سنگین، خطوط آهن و غیره محبوس شود، هیدروژن بر روی سطح توده‌های سولفید و منگنز تجمع می‌کند.
هنگامی که این تجمعات گاز هیدروژن بر روی سطوح تغییر مکان می‌دهند، مولکول هیدروژن
می‌تواند تشکیل شود و فشار ناشی از تشکیل آن برای ایجاد ترک‌های داخلی کافی است و از این رو موجب معیوب شدن قطعات می‌شوند. در زیر به برخی از تاثیرات محتمل متالورژیکی ناشی از عناصر زائد بر روی شرایط عملکردی و خواص محصولات فولادی اشاره می‌کنیم.
نحوه ورود عناصر مضر در فولاد ها
عناصر مضر در فولاد از ناخالصی‌های موجود در زغال سنگ، گدازنده قراضه‌ها و این قبیل مواد وارد فولاد می‌شوند. به همین دلیل قراضه آهن همواره به‌عنوان یکی از منابع اصلی عناصر زائد مطرح شده‌است. عناصر زائد رایج موجود در فولاد عبارت‌اند از مس، نیکل، کرم و مولیبدن. حدود قابل قبول برای عناصر زائد در فولاد وابستگی زیادی به کاربرد محصول دارد.
بدون دیدگاه